Το καλύτερο μάθημα πολεμικών τεχνών

Τα ευεργετικά αποτελέσματα που προέρχονται από την μελέτη των πολεμικών τεχνών είναι κάτι εμφανές σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να έχει βρει κάποιος το σύστημα που του ‘πάει’ και τον προάγει. Αρχίζει κανείς να αντιλαμβάνεται τις δυνατότητές του και η καλλιέργεια του χαρακτήρα προκύπτει μέσα από την συνεχή πρακτική. Ό,τι συμβαίνει στον χώρο της άσκησης έχει άμεση εφαρμογή μέσα στην καθημερινότητα αρκεί να είναι παρούσα η συνείδηση και η προσοχή.

Εννοείται ότι η επιλογή του δασκάλου είναι καθοριστική και πρέπει πραγματικά να παίρνουμε την ευθύνη σχετικά με αυτό το θέμα. Δυστυχώς δεν έχουν όλοι υψηλή καλλιέργεια χαρακτήρα και την παιδεία που είναι απαραίτητη.

Έμαθα για το ται τσι το 1986. Ήμουν πραγματικά σε μια πολύ δύσκολη φάση της ζωής μου και παρόλο που δεν είχα ιδέα περί τίνος πρόκειται αποφάσισα να πάω. Στην Ελλάδα τότε αυτά ήταν σχεδόν άγνωστα θέματα και φάνταζαν λίγο παράξενα.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που επισκέφθηκα την σχολή του κ. Π. Κουρόπουλου. Το μάθημα ξεκινούσε στις 7πμ και διαρκούσε μέχρι τις 10πμ. Περιελάμβανε μία ώρα διαλογισμό, μετά κάποια προετοιμασία του σώματος και ολοκληρωνόταν με την μελέτη των κινήσεων στις φόρμες του τάι τσι. Πραγματικά ‘κινέζικα’ μου φαίνονταν όλα αυτά. Όμως ακολούθησα το πρόγραμμα και δεν θα ξεχάσω ποτέ την διάθεσή μου όταν βγήκα από την σχολή. Ένοιωθα μια γαλήνη να με πλημμυρίζει και όταν σήκωσα το βλέμμα και είδα τον ήλιο να λάμπει γέμισα ελπίδα και δύναμη για να συνεχίσω την επίλυση των προβλημάτων που με κατέκλυζαν. Την ίδια στιγμή ήξερα ότι αυτό ήταν κάτι που ήθελα να κάνω.

Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που είχα αυτόν τον δάσκαλο. Ήταν απλός, άμεσος και ευγενής. Δεν έδινε μεγάλη σημασία στην τεχνική των κινήσεων αλλά στις αρχές που διέπουν την άσκηση. Άρχιζε να ανοίγει ένας καινούργιος κόσμος. Ένας κόσμος που χαρακτηρίζεται από ευγένεια, ήθος και δύναμη. Οι αρχές της κίνησης μπορούσαν να εφαρμοστούν μέσα στην καθημερινότητα της ζωής. Το έβλεπα άμεσα. Το πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζα άρχισε να γίνεται διαχειρίσιμο, γιατί μέσα από την πρακτική στο ται τσι και τον διαλογισμό καλλιεργούσα την παρατήρηση, την υπομονή, την διάκριση, την επίγνωση αυτού που μου συμβαίνει, την αποδοχή και την επαφή με τα πραγματικά μου συναισθήματα. Έγινε ένα εργαλείο αυτογνωσίας. Αυτό το εργαλείο ανά πάσα στιγμή ήταν στην διάθεσή μου.

Όσο σμίλευα τον εαυτό και έκανα βαθιές τομές στις μαθημένες μου συμπεριφορές, στα κωλύματα του μυαλού, στις παγιωμένες ιδέες και στην παραμόρφωση της πραγματικότητας, τόσο η καθημερινότητα άλλαζε προς το καλύτερο. Γιατί η πολεμική τέχνη σε καλλιεργεί σε όλα τα επίπεδα όταν αφοσιωθείς και ακολουθείς τις παραδόσεις του συστήματος.Η αλλαγή της προσωπικότητας και του χαρακτήρα κέρδιζαν μέρα με την μέρα περισσότερο έδαφος και η ζωή γινόταν πιο όμορφη. Γιατί τώρα μπορούσαν να διακρίνω την ομορφιά…ο νους ήταν ήσυχος. Η ίδια η ζωή μου έδωσε την ευκαιρία να εφαρμόσω τις τεχνικές της άσκησης ένα καλοκαίρι που έκανα διακοπές. Το σπιτάκι που νοίκιαζα ήταν μοναχικό, ψηλά στο λόφο. Άκουσα για τον τρελό του χωριού που τριγύριζε μόνος στην περιοχή. Τον συναντούσα κάποιες στιγμές στους μοναχικούς μου περιπάτους και απέφευγα το βλέμμα του γιατί ήταν άγριο. Πάντα τέτοιου είδους άτομα μου προξενούσαν φόβο και ιδιαίτερη ταραχή.

Ένα πρωινό η καλοκαιρινή βροχή ήταν αρκετά έντονη αλλά και η ζέστη. Είχα ανοιχτά τα παράθυρα και την πόρτα του μικρού δωματίου. Διάβαζα ήσυχη όταν κάποια στιγμή σηκώνοντας το βλέμμα μου είδα αυτόν τον άνθρωπο στην είσοδο της πόρτας. Με κοίταζε επίμονα και ήταν έτοιμος να μπει μέσα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ ότι παρ’ όλο τον φόβο που ένοιωσα το ίδιο το σώμα πετάχτηκε από τον καναπέ με τέτοια ορμή σε θέση μάχης. Τα πέλματα ‘ρίζωσαν’ στο έδαφος και η αναπνοή ‘γεννούσε’ μια ήρεμη δύναμη. Ήσυχος νους. Εγρήγορση.

Το βλέμμα μου καρφώθηκε στο δικό του. Παράλληλα σκεφτόμουν πώς θα μπορούσα να πάρω ένα μαχαίρι για να αμυνθώ στην περίπτωση που ήθελε κάτι περισσότερο από μένα. Μια μόνη γυναίκα στην ερημιά ήταν ίσως εύκολη λεία. Θυμήθηκα ότι τον κατηγορούσαν για σεξουαλική κακοποίηση γυναίκας οι συγχωριανοί του.

Με κοίταζε και αυτός χωρίς να μιλάει ή να κινείται. Ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτήν την ένταση και την αναμέτρηση του βλέμματος μεταξύ μας. Σαν να υπήρχε μια αόρατη συνομιλία. Δεν ξέρω πόσο κράτησε αυτό. Ξέρω όμως ότι εγώ ήμουν απόλυτα συνδεδεμένη με την εσωτερική μου δύναμη. Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι δεν υπήρχε περίπτωση να τον αφήσω να ‘εισβάλει στον κόσμο μου’, φυσικό και ψυχικό. Η δύναμη που αναδυόταν ήταν εξαιρετική. Η άσκηση του ται τσι δεν είναι μόνο για να ‘πλέεις στην ατμόσφαιρα’ και να χαλαρώνεις. Καλλιεργεί την εσωτερική δύναμη και την διαχείριση αυτής. Οι αρχές που διέπουν τις πολεμικές τέχνες αναδύθηκαν χωρίς να το σκεφτώ. Ήταν μέσα μου γιατί η τακτική και συνεπής πρακτική της τέχνης καθώς και η εφαρμογή των ‘αρχών’ εισχωρεί ακόμα και σε αυτή την δομή του ‘είναι’ μας. Μίλησα με σταθερή φωνή. Του ζήτησα να φύγει και να μην ξαναέρθει ποτέ στο σπιτάκι. Συνέχιζε να με κοιτάζει. Τώρα το βλέμμα του είχε μαλακώσει, άρχισε να το χαμηλώνει. Γύρισε την πλάτη και απομακρύνθηκε. Δεν ξαναήρθε ποτέ αυτούς τους τρεις μήνες που έμεινα εκεί.

Όταν τελείωσαν όλα αυτά έμεινα να κοιτάζω την άδεια πόρτα. Έζησα έναν φόβο που είχα από μικρό κορίτσι. Τον αντιμετώπισα με θάρρος και ήσυχο νου. Η αλήθεια είναι ότι δεν το περίμενα. Από τότε έχουν συμβεί και κάποια άλλα περιστατικά που έχει χρειαστεί να αντιδράσω με σθένος. Το έχω κάνει χωρίς να το σκέφτομαι. Είναι ακαριαίο. Όπως η άσκηση. Εδώ και τώρα. Χωρίς θεωρίες και απόψεις που συμφωνούν ή διαφωνούν με αυτό που συμβαίνει.

Σίγουρα δεν χρειάζεται να γίνει κάτι βίαιο για να εφαρμόσουμε την πολεμική μας τέχνη. Το πιο δύσκολο είναι να την εφαρμόσουμε στην καθημερινή ζωή, στον τρόπο που σχετιζόμαστε με τους ανθρώπους, τα ζώα, τη φύση. Μα πάνω απ’ όλα με τον ίδιο μας τον εαυτό. Λένε ότι το ται τσι είναι και μια μάχη με την σκιά. Το σκοτεινό κομμάτι που υπάρχει μέσα στον καθένα μας.