Παύση προπονήσεων κατά την διάρκεια των εορτών;

Κατά την διάρκεια της χρονιάς υπάρχουν διάφορες γιορτές, κλείνουν τα σχολεία λόγω των εορτασμών, στις δουλειές μας φροντίζουμε να κερδίζουμε μέρες για την άδεια μας και έτσι να τα αφήσουμε όλα στην άκρη, να ξεκουραστούμε και να αλλάξουμε ρυθμό έστω και να για ένα μικρό διάστημα ή και μεγαλύτερο αν σκεφθούμε τις καλοκαιρινές διακοπές. Και είναι απόλυτα φυσικό και έτσι θα πρέπει να γίνεται. Ιδιαίτερα όταν δεν αγαπάμε την δουλειά μας και είμαστε αναγκασμένοι να ανεχόμαστε δυσάρεστα επεισόδια και να καταπίνουμε στεναχώρια.

Στις διακοπές λοιπόν μπορεί να επιλέγουμε να ξεκουραστούμε, να διαβάσουμε, να έρθουμε σε επαφή με την φύση, ιδιαίτερα εμείς που ζούμε σε μεγαλουπόλεις, να αφιερώσουμε περισσότερο χρόνο στους ανθρώπους μας. Η άλλη όψη είναι να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να χάσει μερικές φορές τα όρια του, τις πειθαρχίες που έχει βάλει, τους στόχους που κοιτάει και να του δώσουμε χώρο να κάνει ότι του ¨κατέβει¨ στο κεφάλι. Και τα δύο είναι αποδεχτά κατά την γνώμη μου γιατί εξαρτάται από τις ανάγκες που έχει ο καθένας. Πολλές φορές το να να ελέγχεις ψυχαναγκαστικά όλες τις κινήσεις σου δημιουργεί εσωτερικό σφίξιμο και απομάκρυνση από την ομορφιά της αποδοχής της παρούσας στιγμής ως έχει. Όλα είναι σχετικά...σημασία έχει να γνωρίζω τις ανάγκες μου, να παίρνω την ευθύνη του εαυτού μου και να πορεύομαι στη ζωή.

Ισχύει το ίδιο όμως και για την άσκησή μας; έχει η άσκηση περίοδο διακοπών;

Εκφράζοντας την προσωπική μου άποψη θα έλεγα, όχι. Δεν έχει η άσκηση διαστήματα αφήματος. Δεν είναι δουλειά, δεν είναι κάτι από το οποίο ξεφεύγουμε και γινόμαστε οι παλιοί εαυτοί που ανέμελα και ασυνείδητα τρέχουν από εδώ και από εκεί. Η άσκηση είναι τρόπος ζωής, όπως όταν πίνεις νερό γιατί διψάς ή κοιμάσαι όταν νυστάζεις. Κάνω τις προπονήσεις μου γιατί είναι μέρος της εξέλιξης του είναι μου. Και πάλι εδώ όλα είναι σχετικά γιατί εξαρτάται από το γιατί κάποιος κάνει άσκηση. Υπάρχουν ένα σωρό λόγοι για το καθένα από μας. Στην παρούσα φάση εκφράζω τον εαυτό μου και τους λόγους για τους οποίους ασκούμαι.

Ασκούμαι γιατί για μένα η καλλιέργεια του εαυτού σε νοητικό, συναισθηματικό και σωματικό επίπεδο είναι ανάσα ζωής. Πώς να αναπνεύσω σε ένα κόσμο μολυσμένο; σε όλα τα επίπεδα, δυστυχώς. Η άσκηση με βοηθάει στην αυτογνωσία μου έχοντας επίγνωση των μικροτήτων που πολλές φορές διακατέχουν τον χαρακτήρα. Όπως η ζήλεια, ο ανταγωνισμός, το φαίνεσθαι και ένα μεγάλος κατάλογος αρνητικών στοιχείων του 'εγώ'. Τα αφαιρώ από πάνω μου, σαν μικρές ακίδες, κάθε φορά που τα προσέχω. Γίνομαι καλύτερη για μένα και για τους άλλους. Η άσκηση με ριζώνει στη γη και κατ' επέκταση στην πραγματικότητα που την αποδέχομαι και φροντίζω πως θα κινηθώ μέσα της ανάλογα τις ανάγκες μου.

Η άσκηση με μαθαίνει να κοιτάω του συνανθρώπους στα μάτια χωρίς να φοβάμαι, να έχω κατανόηση για αυτούς και τα αρνητικά τους όπως έχω και για τον εαυτό μου. Να καλλιεργώ την αγάπη και την συμπόνια. Η άσκηση με βοηθάει να αναγνωρίζω τα πραγματικά μου συναισθήματα και να αφήνω τις νοητικές πλάνες να έρχονται και να φεύγουν χωρίς να αρπάζομαι από αυτές. Η άσκηση με βοηθάει να έχω μια καλή φυσική κατάσταση και να είμαι υγιής.

Με την συνεχή προπόνηση η ενέργεια αρχίζει να ρέει αβίαστα και μπορούν έτσι να τονωθούν φυσικά οι μύες, τα οστά και όλοι οι μηχανισμοί του σώματός μας. Επιλέγω αυτόν τον τρόπο να ζω την ζωή μου αντί να το ρίξω στα αντικαταθλιπτικά, το αλκοόλ ή να αναπτύξω ένα σωρό άλλους εθισμούς που σιγά σιγά εισβάλουν στη ζωή μας όπως για παράδειγμα η αλόγιστη χρήση του διαδικτύου και των οθονών είτε είναι του υπολογιστή είτε του κινητού. Παρατηρώ ένα μεγάλο πλήθος διαφόρων ηλικιών που η πλάτη τους έχει κυρτώσει από το σκύψιμο πάνω στο κινητό... συνεχώς. Πραγματικά θλίβομαι που οι άνθρωποι δεν αναζητούν ο ένας του βλέμμα του άλλου, δεν ρεμβάζουν, δεν χαζεύουν έξω από το τρένο ή το αυτοκίνητο. Ρέμβη και ρεμβάζω, μια ξεχασμένη λέξη πια.

Μπορώ να καταγράφω ατελείωτα οφέλη της άσκησης γιατί κάθε φορά που ασκείσαι ανακαλύπτεις και κάτι καινούργιο. Οπότε είμαι υπέρμαχος της μη διακοπής. Γιατί; γιατί η άσκηση είμαι εγώ και εγώ είμαι η άσκηση. Βέβαια για να μην είμαι απόλυτη υπάρχουν και διαστήματα παύσης με την έννοια της αφομοίωσης. Ίσως νοιώσουμε την ανάγκη κάποιες φορές να σταματήσουμε, να ησυχάσουμε για να αφουγκραστούμε καλύτερα τι μας συμβαίνει εσωτερικά. Είναι και αυτό άσκηση. Δεν είναι ανάγκη να είμαι στο dojo για να πω ότι έχω κάνει προπόνηση. Έξω από αυτό τις περισσότερες φορές αρχίζει η άσκηση.

Στην ίδια την καθημερινότητά μας που οφείλουμε να εφαρμόζουμε τις αρχές των τεχνών και να υποχωρούμε ή να απωθούμε ανάλογα τις περιστάσεις. Εκεί είναι το μεγάλο σχολείο ή και εκεί. Το dojo μας προσφέρει το ασφαλές περιβάλλον να ξεδιπλώσουμε τον εαυτό μας με την καθοδήγηση του δασκάλου μας. Η καθημερινή ζωή όμως μας καλεί στην εφαρμογή όσων έχουμε μάθει και αυτό είναι η μεγάλη πρόκληση.

Ευχαριστώ πολύ τον Ν. Ιλαρίδη και τον Πανελλήνιο Οδηγό Πολεμικών Τεχνών για το βήμα που μου δίνει να εκφράσω τις απόψεις μου.